Nokta_{Bir İzmir Hikayesi}

“Hayal, kaderin henüz yeşermemiş tohumudur.
Hiç kimsenin onu sizden çalmasına izin vermeyin.”

Bazen, nokta koymak gerekir...
Hayatındaki bir insana, bir aşka ya da bir düzene.
Sen de illa ki bir nokta koymuşsundur günün birinde, seni üzene.
Belki çok üzülsen de, bitirmişsindir o cümleyi.
O cümledeki sevgiyi ya da kişiyi.
Hatta içlerinden kimileri sana kibirlenmiştir bile
“Senden büyüğüm, senden güçlüyüm, senden iyiyim” vs. vs. diye.
Aldırma onlara ve asla unutma, hiçbiri senin koyacağın nokta kadar güçlü değildir asla.
Unutma, nokta da küçüktür ama cümleyi bitirir.
Biten şeyler için de kendini üzmekten vazgeç ve üzülme artık, neden bitti diye.
Onlarla yolculuğunuz buraya kadarmış.
Artık gülümse...
Ve asla aklından çıkarma:
Nokta koyup bitirdiğin her cümle, yeni bir cümleye başlatır seni, senin hikâyende.

“Sevgili okur, bu roman, bir kurgudur.
Ama gerçek ve gerçeklikle doludur.”