İsyan ve Terapi_{Ne bekleyen söz kalsın ne de gönderilmemiş mektuplar...}

İç dünyasının kapılarını size açan bir kadın, yaşadığı toplumda gördükleri ve gözlemledikleri kalemine sarılmış; mürekkebinden akıp kurtulmak için çırpınıyor sanki!

Neden onun kalemini seçmiş kelimeler?

O da hemcinsleri gibi uzun zaman önce bu baskılarla mücadele etmiş; boğuşmuş... dellenmiş... o kafesten
kurtulmuş, belki de bundandır!... bilinmez!

Ama o artık geriye bakmıyor ve diyor ki:

Tanrı niye kafamızın önüne iki göz koymuş dersiniz?

Geriye bakmamızı isteseydi birini arkaya koyardı stop lambası gibi... değil mi ama?!

O zaman ne yapıyoruz?!

Daima ileriye!

Tıpkı Atamızın bize öğütlediği gibi:

“Ey kahraman Türk kadını, sen yerlerde sürünmeye değil, omuzlar üzerinde göklere yükselmeye layıksın...”

- Gazi Mustafa Kemal